حالا من مانده ام و . . .

دیشب که مثل هر شب

به آسمان خود نگاه می کردم

در آسمان چیزی نیافتم

صدایی شنیدم که می گفت

تنها رفیق تو منم

صدای لبخندی شنیدم و رفت  

حالا من مانده ام و دلتنگی

من مانده ام و دنیایی حرف نگفته

من مانده ام و

طعنه های سایه های سکوت دیشب

حالا من هستم و خستگی

ازرکود لحظه های کبود خاطره

حالا من هستم و ستاره ی بی نوری که

برای من هیچ است

انگار گم شده ام در هجوم سکوتی تلخ

انگار از ذهن زمان و آسمان

 پاک شده ام

و در سیاهی سمج روزهای بی پایان گم

کاش می توانستم

از دیار غریبانه دلتنگی هجرت کنم

کاش توان این را داشتم

تا مرز رویای سفید ستاره ها پرواز کنم

و در آغوش مهربانی ها جانی تازه بیابم

اما زندگی عوض نمی شود